Przejrzyste Jezioro

Torak

Ten znowu ułożyłcoś z chmur a raczej napis " Naprawde? " a obok tego uśmiechnieta buźka. Chłopak usiadł.
- Umiesz walczyć ? - spytał zaciekawiony. Nie chciał sie bić bo nie lubił ale zapytać sie warto.

Lethanya

Leu znów wyryła napis "Tak, oj tak" po czym schowała pazury. Słysząc pytanie roześmiała się w głos.
- A niby po co mi pazury, kiełki, wyczulony węch, szybkość i zwinność? Jasne, że umiem.
Rzekła i wskoczyła na drzewo. Wystarczył jeden, wysoki skok i już była na czubku.

Torak

- No nie wiem może tak na pokaz że nie jesteś łatwą sztuką? - powiedzial i sie uśmiechnął. Chłopak siedząc już wsiąkł w ziemie lecz po chwili wyłonil się z pnia drzewa obok dziewczyny
- A po co skakać? Ja wole swoje sposoby - powiedział i sie uśmiechnął szczerze.
Przeciagnął sie i zeskoczył na główke z drzewa zmieniając się w orła lecz na ziemi zmieniłsię w czarną panterę i usiadł patrząc na Leu.

Lethanya

- Skoro chcesz...
Mruknęła coś pod nosem a jej kły i pazury na powrót się ukazały. Prócz tego miała też ogon. Czyli na wpół się przemieniła. Stanęła na krańcu gałęzi w postawie obronnej. Z ogonem osłaniającym brzuch, wystawionymi kłami i pazurami na lini piersi. Była też zgarbiona. Leu prychnęła i rzekła.
- Szykuj się do obrony!

Katara

Katt uważnie przyglądała się tej kotołatce. Nie miała zamiaru się odzywać. Tak cała Katara. Niech się cieszy że przynajmniej się na nią nie rzuciła. Elfka stanęła pod drzewem i bez ruchu obserwowała to co się działo. Uważnie przyglądała się taktykom jakich używali. Wiedziała że kotka nie stanowi dla niej najmniejszego zagrożenia. Mogła ją pokonać bez broni. Tak Katara była zawsze osobą skorą do znęcania się nad innymi.

Lethanya

Leu czując na sobie wzrok elfki z na wpół przymnkniętymi oczyma zwróciła się w jej stronę. "Pokaźna kolekcja metalu" pomyślała ze wstrętem oglądając sztylety i miecze elfa.
- Nie czuję się komfortowo gdy się tak na mnie patrzysz. Czy mogłabyś przestać na czas starcia?
Spytała tonem godnym królowej. Wiedziała, że z elfami trzeba ostrożnie. Ponad to nie wiedziała kim owa elfka jest w ich hierachi, a nie chciała się bezcelowo narażać.

Katara

Katt prychnęła cicho pod nosem.
A to dopiero... co to się z młodymi zaczęło wyrabiać...
- Ale tylko na czas starcia. -Powiedziała swoim lodowatym głosem. Katt znów miała parę czarnych skrzydeł i się wzbiła na nich w powietrze. Przemieściła się jak nad jezioro i zaczęła się wpatrywać się w tafle próbując wyszukać wzrokiem swoje kuzynki nimf. Jednak cały czas miała oko na kocice.

Westa

Nad jezioro wpadła czerwona hmm... Kulka? Można to tak określić. Westa biegła przed siebie niczym wiatr obdarowywując radością każdego kogo napotkała na swej drodze. Miała w swym niewielkim ciałku duże pokłady energii które chciała wykorzystać. I rozległo się plusknięcie. To Westa nie zdążyła wyhamować i wpadła do jeziora.

Katara

Katt zatrzepotała skrzydłami kiedy nagle woda ją ochlapała. Zauważyła że coś wleciała z impetam do cieczy. Wyjęła miecz i odruchowo końcówkę skierowała w stronę postać. Zaczęła spoglądać do wody. Po chwili wylądowała na brzegu.

Westa

Westa plując na wszelkie strony wyłoniła się z wody. Niczym mokry pies otrzepała się i spojrzała na postać która trzymała przed nią nóż. Co też chciała zrobić małej Weście?
- Kim jeśteś?
Spytała Westa oglądając ową "panią" dużymi, dwukolorowymi oczyma.

Katara

Katara widząc że to małe dziecko było sprawcą zmącenia wody schowała ostrze.
- Ja elfem. -Powiedziała starając się by jej głosy zabrzmiał miło. Co mogło jej nie wyjść.
- A ty? -Zapytała się dzieciaka. Zlustrowała uważnie dziewczynkę swoimi bystrymi oczyma. Może i na pierwszy rzut oka nie wydawała się być groźna jednak doświadczenie nakazywało Katarze uważać.

Westa

Westa powoli wyszła z wody i zaczęła się zastanawiać.
- Siama niewiem. Mówią źie jieśtem zła i źie jeśtem wilkołakiem ale ja niewjem cio to znaczy.
Powiedziała jakby chcąc usprawiedliwić swą niewiedzę. Westa usiadła na ziemi tym samym brudząc swoją sukienkę jeszcze bardziej i zostawiając na niej błotne kleksy.

Katara

Katara mimowolnie się uśmiechnęła. No tak zawsze to samo. Przyjrzała się uważnie dziewczynce i przyklęknęła.
- Nie nie jesteś zła. Całkiem możliwe że jesteś wilkołakiem. -Powiedziała i przyjrzała się uważnie dziewczynce,
- Gdzie twoi opiekunowie? -Zapytała się jej.

Lethanya

Leu stała jak zamurowana "wilkołakiem ale njewiem cio to znaczy". Młody wilkołak = Niebezpieczeństwo. Leu na migi pokazała Torakowi, że dokończą walkę kiedy indziej. Pomimo swojego doświadczenia bała się. Leu się bała. Po chwili pod pełną postacią kota zniknęła z pola widzenia.

z.t.

Westa

Westa widząc kota zmierzyła w jego kierunku. Gdy znikł siadła w miejscu i dopiero wtedy odpowiedziała.
- Nie chcieji mie.
Mówiła to z obojętnością i powagą nawet jak na takiego dzieciaka.